Dag 19: Potenza

Gisteren bezocht ik samen met Pino het centrum van Potenza. Daarvoor hadden we vijf roltrappen en een lift nodig. Potenza, gesticht in de Romeinse tijd, is de hoofdstad van de provincie Basilicata. Het is de hoogst (819 m) gelegen regionale hoofdstad van Italië. Tijdens de tweede wereldoorlog werd de stad zwaar gebombardeerd. De aardbeving van 1980 verwoestte een groot deel van het historische centrum. Zo zijn er nog weinig historische gebouwen te bewonderen.

Vandaag was een rustdag. Deze voormiddag tapete ik de doos van mijn fiets dicht. Vanavond hebben we nog een etentje met vrienden en zo eindigt de Sicilië-Italia fietsreis.
Pino zou graag eens met mij fietsen, dus ...
Deze namiddag brachten we nog een bezoek aan Castello di Lagopesole van Frederik II uit het 13de eeuwse Duitsland.
Daarna gingen we een Belgisch biertje drinken en ontmoetten we de zoon en zijn verloofde. Zij studeert in Parijs en spreekt dan ook zeer goed Frans. En vooral: ze kent de goeie dingen van bij ons, want ze komt regelmatig in Brussel.

Nog een woordje van dank aan allen die meegewerkt hebben aan dit project!
Mille volte grazia to Franca, Guiseppe et Michele. Arrivederci!!!!

Ciao
Jan

Palazzo del Governo

Theater Stabile

De dom van Potenza

Een van de vijf vroegere ingangspoorten

Castello di Lagopesole

Dag 18: Potenza

Potenza, the day after.
Gisterenavond gingen we, zoals afgesproken, eten bij de ober die zogezegd niet kan spreken. Helaas, hij was er niet.

Deze morgen kon ik voor mijn part lang blijven liggen. Mijn ontbijt bestond uit een paar koekjes en koffie. Ik kreeg nu meer inzicht in de manier van leven in Zuid-Italië. 's Morgens was het ontbijt nihil. De lunch om 14 uur was lekker: pasta en daarna boontjes met mozzarella. En dan 's avonds laat nog een avondmaal.
Intussen maakte ik kennis met de zoon die doctoreert, halftijds in Messina (Sicilië) en in Parijs. Hij weet enorm veel over de Belgische biercultuur, maar is zelf nooit in België geweest. Bij deze heb ik hem uitgenodigd.
Ik word - hoewel de oudste - door de familie hier beschouwd als zoon des huizes. Dat geeft een goed gevoel.
Deze voormiddag ontmantelde ik de fiets om hem in zijn doos te krijgen. Morgen gaat die definitief dicht.
Deze namiddag nam Pino vrijaf om samen het oude Potenza te bezoeken.
Toen we thuis kwamen, hebben we samen een klein stapje in de wereld gezet en 'een goeie' gedronken. Het is te zeggen ...

Dit was het verslag van de eerste rustdag.

Ciao Jan

Lekker

Zicht vanop het balkon bij Pino

Dag 17: Gravina in Puglia - Potenza

Gisterenavond werd ik met de auto naar het restaurant gebracht. Opnieuw was het een hele belevenis om met een Italiaan op weg te zijn. Terwijl ze babbelen of luisteren, vergeten ze het verkeer en keer op keer zitten ze links van de weg.
Tijdens het avondmaal kon ik rechtstreeks de match Parma - AC Milan volgen. Maar het is maar om te vertellen dat de thuismelodie de cavalerie is. Zegt u dat iets?

Bij het openen van de gordijnen deze morgen, was er geen wolkje te zien. Het was maar 18°. Koud dus, in vergelijking met veel andere dagen.
Mijn laatste ontbijt in een B&B en alles was in plastic voorverpakt.

Rond 8.15 uur laadde ik voor een laatste keer mijn fiets en met volle moed ging ik de baan op.
De rit liep vandaag door niemandsland. Onderweg reed ik maar door één stad. Gelukkig dus, dat ik een beetje voorraad had ingeslagen.
De zon begon goed haar werk te doen. Het werd opnieuw heel warm.
De natuur was prachtig, de weg ging gestaag op en neer. Af en toe was er een dorp op een heuveltop en ik was al gelukkig dat ik die niet moest nemen.
Kort na de middagpauze kreeg ik een kanjer van heuvel te verwerken. Het was pompen of verzuipen. Ik kreeg achteraf van Pino te horen dat er stukken tussen zaten van 15 toto 20%. En ik dacht dat ik versleten was of niet meer kon klimmen.

Na 93 km - de laatste 10 in de regen - en 2 248 hoogtemeters, kwam ik in Potenza aan. Pino - hij was op kantoor - kwam me tegemoet met de auto. Het was een blij weerzien.
Doodmoe maar gelukkig na 1.308 km zonder ongelukken, heb ik mijn doel bereikt.
Ik zal eindigen met een spreuk die een vriend me voor het vertrek stuurde - een doordenkertje: "Verhalen overkomen alleen diegenen die in staat zijn te vertellen... Op dezelfde manier doen ervaringen zich alleen voor bij diegenen die ze kunnen beleven!"

Ciao  Jan

Gravina in Puglia

Een sissende aspisadder

Irsina

Dag 16: Bari - Gravina in Puglia

Gisterenavond leerde ik het bruisende Bari kennen. Klein en groot, jong en oud waren te vinden in straten of op pleinen. Wat mij opviel: de vrouwen in het oude stadsdeel zaten in groepjes te kakelen op straat, de venten verzamelden zich rond zij die kaartten.

Gelukkig vond ik na lang rondzwerven, in één van de smalle straatjes de pizzeria terug. Gelukkig was ik vroeg. Er stonden, binnen en buiten, maar liefst 85 tafels genummerd. Ik nam het speciale menu. Om te starten kreeg ik acht (!) kleine borden met o.a. mosselen, olijven, koude groentjes, gebakken lever, mozzarella met prosciutto ... Daarna moest ik nog een hele pizza naar keuze verorberen. Halverwege moest ik opgeven. Het dessert, een sorbet, kreeg ik nog binnen, maar de koffie met een 'dreupel' heb ik afgewezen. Dat alles kostte me maar 15 euro! Tijdens het eten heb ik mijn ogen de kost gegeven. Ik zag dat de senorita's het hoge woord voerden, letterlijk en figuurlijk.

Toen ik buitenkwam, stond een rij mensen te wachten op een vrije tafel.

Hoe zag het weer er deze morgen om 7 uur uit? Meer blauw dan wolken, maar slechts 22 graden. Een beetje frisjes dus, maar 's middags werd het al vlug 28 graden.

Ik nam een stevig ontbijt en sloeg wat voorraad in voor onderweg.

Om 8.30 uur stapte ik mijn fiets op en verliet de slapende stad. In nieuw Bari zijn de straten kaarsrecht. Om uit de stad te komen moest ik meer dan 10 km rijden op een gescheiden viervaksbaan. Gelukkig was het zondag en was er geen kat te zien. Ik reed voorbij het prachtige stadion van Bari.

Daarna had ik gekozen voor rustige binnenwegen en dat bleek deze keer de juiste keuze. Voor, links en rechts van mij zag ik niks anders dan olijfbomen. Nu en dan werd de stilte doorbroken door kloppende mannen die begonnen aan de olijfoogst.

Onderweg zag ik dat een regenbui me voor was geweest. Gelukkig maar!

Plots veranderde het landschap in een dorre streek. Pino vertelde me vorig jaar dat het hier prachtig is in april en mei, als alles in bloei staat. Misschien is het een idee om hier een volgende keer wat vroeger op het jaar naartoe te reizen!

De rit van gisteren was 67 km lang en die van vandaag 78, die ik heb moeten inkorten. De B&B in Irsina was volgeboekt.

Morgen wordt het een ritje van 90 km.

Ik werd hier zeer goed ontvangen in een mooie B&B, die wel een eindje van het centrum ligt. Een fris pintje drinken, lukt dus niet. Maar de baas zal vanavond met mij naar de stad rijden.

Ziezo, morgen onze laatste fietsdag. Dan zit het er weer op.

Ciao

Jan

Een verlaten landschap

Het dorre landschap

De hongerige spijzen

In het oude Bari

De crypte van Saint Nicola

Het stadium van Bari

Dag 15: Putagnano - Bari

Hoe het weer er uitzag deze morgen? Zoals gewoonlijk, bewolkt en warm.
Na mijn ontbijt in een bar, begon ik opnieuw aan een korte rit. Met het idee dat er niet veel te beleven zou vallen, reed ik recht naar zee.
Toen ik Turi - de streek van de kersen - naderde, begon het te druppelen. Ik hield halt om mijn rugzakje zijn 'regenfrakje' aan te trekken en om mijn eigen regenvestje bij de hand te hebben.
Ik ben in Turi zelf binnengereden. Ik had toch tijd. Maar het was een oud dorpje met een spinnenweb van steegjes en ik draaide maar links en rechts, als een leeuw in een kooi. Toen ik daar uit kwam, na 12 km te hebben gefietst, besefte ik dat ik terug naar de start reed. "Hoe kan dat nu, dat je dat zo laat zag?", hoor ik jullie al vragen. Wel, ik was langs een andere weg gekomen.
Bij het binnenrijden van Bari zat ik plots op de nationale (vier vakken), maar vlug vond ik een zijweggetje naar de kust. Zo fietste ik de laatste 15 km naar Bari langs het water.

In Bari aangekomen, ging ik op zoek naar de B&B. Na heel wat rondvragen, zelfs tot in de infodienst van de stad, vond ik het. Onmiddellijk kwamen twee mamma mia's zeggen dat ik een nummer moest bellen. Toen verschenen twee senioritas uit het niets met hun gsm in aanslag: het was volboekt.
De ene nam me mee door die kronkelende steegjes en maar bellen. Tenslotte zei ze: "Toute al completo." Ik stond daar ... Dan maar op zoek naar een hotelletje. Dat heb ik gevonden. Ik waste me en ging daarna op stap, naar het graf van sinterklaas.
In de steegjes waar ik doorliep, zag ik veel fijne en goedkope restaurantjes. Maar die vanavond terugvinden? Dat wordt een ander paar mouwen!
Uiteindelijk liep ik door de pelgrimspoort en stond ik voor de basiliek van Saint Nicola. Binnen in de crypte stak ik een kaarsje aan voor de hulpsint en hulppieten - vooral die uit Wevelgem - dat ze onze kleinkinderen nog jaren geschenkjes mogen brengen.
Op de terugweg ontmoette ik twee jonge Belgen - één uit namen, één uit Brussel - die ook met de fiets naar Bari waren gekomen. Zo kon ik nog eens een klapke doen.

Zo, opnieuw een doel bereikt!

Ciao
Jan

Steegje in oud Bari

Het graf van Saint Nicola

Pelgrimspoort tot La citadelle de Saint Nicolas

Bari

Castillo van Bari

Dag 14: Taranto - Putignano

Ik logeerde in een 2 sterren hotelletje. De prijs en kwaliteit waren er dan ook naar.
Een groot deel van de nacht schoof een onweer voorbij.
Toen ik deze morgen naar buiten keek, zag het er niet goed uit: een zwaar bewolkte hemel en zwoelig weer. Klaar om te onweren dus.
Ik moest ook zelf op zoek naar een ontbijt.

Daarna probeerde ik de stad uit te komen. Eerst moest ik nog voorbij Castello Aragonese fietsen om Taras - zo noemden de oude Grieken Taranto - te verlaten.
Het duurde toch een tijdje voor ik uit het industriegebied was en in de volle natuur kon fietsen. Daar zag ik niets anders dan olijfbomen en wijngaarden die elkaar afwisselden. Intussen liep het beetje per beetje omhoog.
Vannacht moet er veel regen gevallen zijn, want delen van de weg waren overspoeld met modder en keitjes.
Thuis had ik voor een korter traject gekozen en op de foto kan je zien dat dit een foutieve keuze was. Sommige stukken moest ik te voet afleggen, zo steil waren ze. Soms had ik de indruk in een ander deel van de wereld te zitten.
Aan alles komt een einde en ik kwam dan ook terug op een normale baan, om die zeker niet meer te verlaten.
Toen ik Noci naderde, zag ik het landschap spectaculair veranderen. Alle eigendommen worden hier mooi ommuur, allemaal even hoog en met zorg. In de regio zag ik af en toe al trulli - meervoud van trullo. Dat zijn huizen gebouwd vanaf 1500 met een kegelvormig dak, versierd met een christelijk of magisch teken. Bij de bouw van deze kalkstenen huizen, werd geen cement gebruikt, om gemakkelijk te kunnen afbreken en voor de belastingen. Die huisjes worden nu opgeknapt voor de toeristen.

In Noci was het einde van de rit voorzien - gisteren werd de rit ingekort door de busreis. Maar ik heb een beetje gepeuzeld aan de rit van morgen. Zo zal ik meer tijd hebben om Bari te bezoeken.
De rit van vandaag was maar 54 km lang. Het werd opnieuw een mooie, hete dag. Zonder het gevreesde onweer nog wel!

Ciao
Jan

Castello Aragonese in Taranto

De verkeerd gekozen weg

Oude ingangspoort naar oud Putignano

Trulli

Dag 13: Castrovillari - Taranto

Na een onrustige nacht, werd ik wakker van een bui. De lamp was gesprongen en er was geen elektriciteit meer. Met het lichtje van mijn gsm, ging ik op zoek naar de zekeringskast. Alles kwam in orde en toen bleek het tijd om op te staan.
Een ontbijtbuffet stond me op te wachten. Jammer genoeg waren veel zaken mijn smaak niet.

De lucht zag er goed uit en doordat ik mocht starten met een lange afdaling, was de moraal ook goed. De beentjes zouden dus wel volgen. In mijn achterhoofd speelde wel de waarschuwing van Pino: het is een drukke weg, die je beter in het weekend af fietst.

In het begin was er toch niet direct een afdaling te zien. Integendeel: ik moest enkele kilometers klimmen. Maar wat nadien volgde, was een streling voor het oog: mooie kloven tussen de bergen, die waren gemaakt door een rivier die in de zee uitmondt.
Toen ik aan de 'mare' kwam, moest ik nog niet onmiddellijk de E90 op, want de oude weg liep er paralel langs. Het duurde toch enige uren voor die twee samensmolten.
Daarna was het even bibberen en nadien veranderde de weg werkelijk in een autostrade. En ja, ik mocht er niet op. Ernaast liep een alternatieve weg, maar in het begin mocht je daar maximum 30 km per uur rijden. En eerlijk, zonder naweeën van gisteren, maalde ik gezapig de kilometers af. Nu en dan moest ik wel eens de juiste richting zoeken.
Maar na 94 km en nog een 23-tal te gaan, kwam ik in het dorpje Policoro en hoe ik ook draaide of keerde, ik kwam op de autostrade uit. Ik riep dan maar een aantal hulplijnen in:

Hulplijn 1: de politie - Die antwoordde zonder verpinken: "De autostrade op en rechtdoor."
Op naar de tweede hulplijn: de plaatselijke bevolking - Waar kan ik die beter vinden dan in een bar? Hun antwoord? "Autostrada."
Ik ging toch maar eens kijken: de pechstrook was maar half zo breed als die bij ons. Ik besloot mijn leven niet de riskeren.
Hulplijn 3: het station - Daar zou ik de trein nemen. In de bar van het station, vernam ik van een dame dat er geen treinen reden. Er kwam wel een bus en als de chauffeur goedgemutst was, had ik een kans. Dat zou echter meer dan een uur duren. Het busje kwam zo en ik mocht mee. Ik besloot niet af te stappen in het voorziene stadje, Metaponto, maar reed door tot Taranto, omdat ik die drukke weg tot daar nodig had. Achteraf bekeken heb ik niet veel schoons gemist, want we reden ook door dat havengebied. Zou jij jouw leven willen riskeren voor nog geen vier euro?

Zo, dat was mijn avontuur van vandaag. Morgen zien we wel, want de rit is al zeker 40 km korter.

Ciao
Jan

Afscheid van Castrovillari

De kloof

Toren in Roseta Marina

Dag 12: Sangineto - Castrovillari

Vandaag reed ik een totaal andere rit (91 km en 1 833 hoogtemeters) dan gisteren. Het verhaal dat ik te vertellen heb, is ook helemaal anders.

Laat ons beginnen bij het begin. Gisteren, toen ik bezig was met mijn voorbereiding voor vandaag, vroegen vader en zoon: "Waar trek je naartoe?" Ze bekeken mijn papieren en zeiden dat ze het niet met me eens waren. De rit was veel te zwaar en veel te lang. Zij vonden dat ik terug moest rijden (door de tunnels) om daar een veel makkelijkere, kortere weg te nemen. De vader zou mij deze morgen een grote kaart tonen. En dat deed hij ook, maar hij had ondertussen al besloten dat mijn route beter was: het zou minder druk zijn en de start zou zwaar zijn, maar de rest leek ietsjes makkelijker.
En inderdaad: de rit startte op zeeniveau en ging direct naar 740 m hoogte. Het was prachtig, maar jammer genoeg waren er laaghangende wolken, zodat ik niet alles zag. Bovendien kon ik daardoor geen mooie foto's nemen.
Na de top daalde ik tot 430 m. De tweede klim ging naar een hoogte van 770 m.
Zo ging dat verder op en neer, tot ik bijna op de top van de laatste helling was, met zicht op de stad Castrovillari. En toen ... doken twee verbodsborden op voor fietsers en bromfietsers. Wat nu? Eventje was er lichte paniek, want het is niet zoals bij ons: een straatje om en we zijn er. Nee, hier zou het een bergje om zijn. Dus trok ik maar mijn stoute schoenen aan en liet een auto stoppen. De Albanese chauffeur - hier wonen veel Albanezen - begreep mij niet, maar hij hield op zijn beurt een andere auto tegen. Die heer wist me te vertellen dat die borden pas deze morgen geplaatst waren, dus reed ik maar door. Er was niets speciaals te zien in die laatste kilometers, nee, ze waren nog bezig de borden aan het planten.

Aan de kilometers en hoogtemeters kun je zien dat het een pittige rit was en de hitte maakte het vandaag nog moeilijker. Dat het een rustige weg was, was dan weer een voordeel. Daardoor kon ik telkens de buitenkant nemen tijdens de klim. Daar is het stijgingspercentage lager.

De rit van morgen zal in dalende lijn gaan, denk ik, richting zee. Daarna moet ik opnieuw de kust volgen langs een drukke baan.

Ciao
Jan

Een zicht op de zee

Onderweg

Dag 11: Amantea - Sangineto

Vandaag een korte rit (65 km), dus ook een kort verhaal. Dat komt omdat ik de bergen niet durf in te trekken, zonder zekerheid over een slaapplaats binnen mijn mogelijkheden qua afstand.

Gisteren maakte ik nog de start mee van een bruiloft in het hotel, maar ik heb er geen hinder van ondervonden.

Deze morgen was er keuze genoeg bij het ontbijtbuffet.

Daarna klom ik de fiets op om 65 km langs die drukke weg te rijden. Gelukkig zag ik links regelmatig de zee. Rechts werden de bergen hoger en hoger. Daardoor moest ik de hele tijd aan morgen denken.

Ik moest een vijftal tunneltjes doen - de langste was er één van 1 005 m - en dat bedierf de pret nog meer.

Om 13 uur vond ik een hotelletje. Ik ben hier de enige gast. Deze middag werd mijn fles bier opgediend in een ijsemmer. Ze hadden er geen koel staan!

Het was vanmiddag opnieuw heel warm: rond 18 uur, was het nog 31°.

Morgen verlaat ik na enkele kilometers de kust om de bergen in te trekken. Uiteindelijk moet ik dan uitkomen in de holte van de laars, terug aan de Ionische zee. Als ik zover geraak!

Zo, dat was mijn korte verslag van vandaag.

Morgen beter!

Ciao

Fort van Fiumefreddo Bruzio

De kust

Ruïne van toren in Paola

Kustlijn van Sangineto

Ruïne kasteel in Sangineto

Mijn verblijfplaats gisteren

Dag 10: Tropea - Amantea

Zoals altijd, deed ik ook vanmorgen mijn gordijn en het raam open om naar de lucht te kijken. Die zag er goed uit!

Intussen ontdekte ik ook was het geroep dat ik gisteren hoorde (papa! papa!) afkomstig was van een papegaai. En ik maar denken dat een kleine tegen zijn papa bezig was!

Tijdens het ontbijt speelde de cavalerie regelmatig op mijn gsm. Dat werd geapprecieerd door de mensen. Ik wil ook alle mensen bedankten om me te feliciteren met deze maandag.

Met een klein hartje stapte ik op de fiets: ik vroeg me af wat de rit van vandaag zou brengen. Ik wist natuurlijk dat ik een paar mooie vergezichten te zien zou krijgen, maar zouden er van die steile hellingen naar hooggelegen dorpjes zijn? Na iedere uitsprong keek ik omhoog om te zien of daar geen baan liep. Eén ding is zeker: als ik hier terug kom, is het als machinist. Dan kan ik tenminste dichter langs de kustlijn rijden.

Na een eerste korte, makkelijke helling kwam ik boven op een mooi pleintje. Maar het was mijn ding niet om daar een cappuccino te drinken (leest: te duur). Iets verder duwde ik mijn remmen in en wat zag ik? Een Belgische nummerplaat. Er zaten twee koppels aan een tafel: Belgische Italianen (twee broers) uit de Kempen. De ene was nog hier geboren, de andere in België. Toen ik naar het geboortedorpje van Rocco Granata vroeg, was het hek van de dam. Rocco woonde tijdens zijn jeugdjaren in België op 150 m van hun deur. Ze stelden me ook gerust voor de rest van de rit: die zou vlak zijn. Na een deugddoend gesprek nam ik afscheid met de woorden: "Ge moet niet peinzen dat ik met de fiets naar de Limburg zal komen. Dat is te ver."

De rest van de rit was afwisselend: soms reed ik bijna tegen de kust, soms meer landinwaarts. De laatste 20 km gingen langs het mooie blauwe water.

Wat doe ik als ik ter plaatse ben? Els zal het graag horen: terwijl ik een douche neem, was ik tezelfdertijd mijn kleren door er op te trappelen. Een manier uit de oude doos. Daarna verzorg ik mijn schrijfwerk, verzend foto's, lees de commentaren. En dat allemaal van in mijn bed, terwijl ik een beetje rust. Dan trek ik het dorpje of de stad in op zoek naar wat voorraad voor de volgende rit.

Morgen volg ik nog even de kustlijn en daarna trek ik de heuvels in.

Vandaag reed ik 85 km, zonder noemenswaardige hindernissen.

Ciao

Jan

(Kijk zeker eens terug naar het dagverslag van vrijdag en zaterdag. De lavastroom, de oostkust van Sicilië en andere foto's werden toegevoegd. — de redactie)

De kust

De kust

Fort van Vibo Marina

Met Belgische Italianen op de foto