Dag 5: Piazza Armerina - Nicolosi

Gisterenavond maakte ik kennis met de jonge huisbaas. Hij raadde mij een restaurant aan in het oude stadsdeel. Weerom via trappen en smalle steegjes, kwam ik in de stadskern terecht. Ik besloot het zekere voor het onzekere te nemen en toch maar te stoppen bij één van de eerste restaurant: na het eten is het hier pikdonker en na zo'n rit was ik niet van plan om nog een paar uurtjes naar mijn B&B te moeten zoeken. Nochtans is de stad wél de moeite om eens te bezoeken.
Deze keer wou ik een portie groenten. Ik kreeg een kom met tomaten, gesneden ui, tonijn en buffelmozzarella. Daarmee had ik eigenlijk al genoeg, maar er kwam nog een schotel: wasspaghetti op z'n Siciliaans. Mijn reserves waren zeker en vast aangevuld!

Deze morgen verliep alles vlot. Ik nam mijn ontbijt in de bar van de huisbaas. Er waren verse croissants met chocolade. Een Siciliaan eet er zo maar één, maar ik vroeg nog een tweede en die kreeg ik zomaar. Bij het afgeven van de sleutels vroeg ik een cappuccino en die kreeg ik ... ook zomaar.

Zo begon mijn rit rond 8.15 uur. Het ging onmiddellijk omhoog en eens de stad uit, reed ik voor de eerste maal door een bos. Ik zat dan op 700 m hoogte. Een kleine, maar prachtige afdaling en daarna een klimmetje, brachten me in het dorpje Aidone. Op de gps zag ik dat de weg door het dorp korter was, maar o wee, op een bepaald moment was het zo steil dat ik te voet verder moest.
Tijdens de afdaling had ik constant zicht op de Etna. Wat een reus van een berg! Hij torent boven alles uit. De top zat in de wolken.
Plots werd mijn route onderbroken door wegeniswerken. Zo moest ik een klim doen naar Raddusa. Het was buigen of barsten, fietsen of stappen. Al enige tijd had ik een ventje in de mot: hij stond boven te kijken en kon zijn ogen niet geloven. Boven vroeg ik een agente - eerst vroeg ik me af: "Hebben ze er hier geen mooiere?" maar ze was wel lief - de weg. Na haar uitleg in het Siciliaans, ging de rit verder op een toffe manier: ik begon aan een kilometerslange afdaling met de wind in de rug.
Plots een nieuwe hindernis: een geitenboer met enkele agressieve honden. Ik bleef staan met mijn hand in mijn zak en duwde op mijn pieper. De boer begreep er niets van!
De rit verliep verder in licht dalende lijn met links van mij de Etna. Die gaf nog steeds zijn geheim niet prijs: de top zat nu volledig in de wolken.
Er lag ontzettend veel zwerfvuil langs de weg. Bij ons is zoiets niet denkbaar. Ik denk dat de Sicilianen hopen dat de Etna juist eens op die plaatsen een laagje lava zal spuwen.
Het venijn zat weer in de staart: nog 20 km te fietsen, de wind schuin tegen en klimmen van een goeie 200 m naar 700 m. En hoe dichter ik bij de Etna kwam, hoe warmer het werd - om 18 uur was het nog 27° C. En drinken maar! Mijn water had zeker meer dan 30° - nee, geen graden alcohol.

Om 15.30 uur was ik waar ik moest zijn. Toevallig kwamen twee mamma mia's aan bij het poortje. Aan mijn dialect hoorde die ene dat ik een Belg ben. Zij was een Sloveense. Zouden we niet beter allemaal ons dialect spreken?!?

Zo, dit was het verslag van een verschroeide rit. 95 km lang en 1 120 hoogtemeters.

Hopelijk geeft de Etna morgen zijn geheim prijs.

Tot ton! Jan

Hindernis onderweg

Kerkje in Aidone

Kerk in Piazza Armerina

Zwerfafval

De Etna