Jan naar de Etna: Dag 6: Nicolosi

Gisteren kreeg ik voor de eerste keer een kamer op het gelijkvloers. En wat voor een kamer! Ik had zelfs een terrasje.

Deze morgen kreeg ik voor de eerste keer ook een uitgebreid vers ontbijt. Helaas had ik nu net geen honger, want gisterenavond at ik eerst een gemengd slaatje en daarna een spaghetti, die ik met de vinger had aangewezen. Velen onder jullie zouden niet begrijpen dat ik die opkreeg!

Ik had vandaag gepland om de zuiderflank van de Etna te beklimmen en na enkele aanwijzingen van vader en dochter, begon ik aan de tocht. Het zou 2 uur en 55 minuten duren om de 20 km en een hoogte van 1920 m met 1125 hoogtemeters te bereiken. Records zijn er om te breken en het is dan ook al het derde jaar op rij dat ik het doe. Eerst naar Santiago met een hoogte van 1700 m, verleden jaar met Willy 1800 m. Toen dacht ik: hoger dan dit zal niet meer voor dit leven zijn, want ik sleur nog altijd mijn hebben en houwen mee.

Onderweg staken twee Belgen me voorbij, maar hun fietsen stonden achteraan op de auto.

De eruptie van gassen kon je soms een heel klein beetje ruiken, maar de uitlaatgassen van de bussen was veel erger!

Na de afdaling kon ik zeggen dat ik de mooiste zijde gekozen had om te stijgen: constant de top in het vizier en in de diepte een waar maanlandschap, kleine bruine heuveltjes en de mooie kronkelende kust. Daarnaast het zwarte ruwe landschap van de nog prille lavastromen.

Toen de afdaling ten einde was, moest ik maar 8 km meer afleggen, maar ik moest dringend ... Ik heb het dan maar aan een ober gevraagd. Die antwoordde: "Ik ben hier maar voor het eten." Ik ging dan maar binnen, maar daar was niemand te zien. Ik deed wat ik moest doen en sprong dan weer de fiets op voor wat een peulschilletje zou moeten zijn. Maar er moesten nog meer dan 350 hoogtemeters verteerd worden en op 2 km van het einde gebeurde het: een leegloper. Die 2 km heb ik dan maar te voet afgelegd. Om zeker geen meter te veel te moeten wandelen, liet ik mijn fiets staan. Ik vroeg aan een bewoner langs een zijweg of ik op de juiste weg was. Wat ik kon opvangen van binnenshuis was onbeschrijfelijk triestig, maar de man was heel vriendelijk.

Mijn slaapplaats heet nu een agriturismo. En wat een uitzicht: langs de ene kant de Etna, langs de andere kant de zee met Calabrië (Italië).

Mijn kamer stond op de reservatie als een tweepersoonskamer geschikt voor gasten met een lichamelijke beperking, maar ze is ok.

Straks moet ik nog op stap met de chef om mijn band op te blazen.

Het ritje van vandaag was 50 km lang met 1461 hoogtemeters.

Zo, dat was weer een dagje. Morgen een nieuwe!

Ciao

Jan