Dag 7: Puntalazzo - Etna - Puntalazzo

Ik ga beginnen met het vervolg van mijn platte tube. Waarom had ik die eigenlijk niet zelf weer opgeblazen? Wel, mijn pompje is een hulpmiddel voor in uiterste nood, want eigenlijk kan je er niet voldoende druk mee steken. De eigenaar zou wel voor een oplossing zorgen. De eerste keer in de auto met een Siciliaan achter het stuur, dat was een hele belevenis! Het leek op een rodeo door de stad. Ze stoppen nergens, maar toeteren wel. Zo laten ze horen dat ze in aantocht zijn. Dat had ik onderweg met de fiets al ondervonden. Hij zei: "Het is een mission impossible," want bij onze eerste stop konden of hadden ze niets en het benzinestation had geen toestel. Tenslotte kwamen we bij een garageke, dat me deed denken aan de garage van DDT. De knecht durfde de gevraagde druk niet geven. Hij was bang voor een ontploffing, maar ik was geholpen.

Het ontbijt van deze morgen was nog beter dan gisteren. Er waren o.a. twee soorten vlees en sneetjes brood.

Morgen verlaat ik Sicilië misschien juist op tijd. De rit ging vandaag naar de noorderflank van de Etna, om langs de oostkant weer af te dalen. Maar al bij mijn eerste trap, zag ik dat mijn buitenband niet goed zat. Ik reed dan maar op een gezapig tempo naar het volgende stadje (Linguagiossa). Eerst ging het goed omhoog en daarna kwam er een duik naar de stad. Die nam ik zonder risico's te nemen.

Na een tijdje vond ik een benzinestation. Ik haalde mijn wiel eruit, loste mijn band, stak alles mooi op zijn plaats en blies de band op met de druk die ik wou.

Daarna begon de klim. Intussen zat de top opnieuw in de wolken. Het werd een ontgoocheling: ik reed constant tussen de bomen en bovendien kreeg ik last van agressieve vliegen. Was ik maar een koe! Dan kon ik kwispelen met mijn staart. Nu moest ik constant met mijn zakdoek slaan. Dat was waarschijnlijk een mooi zicht voor de voorbijstekende auto's, maar het hielp toch een beetje.

Boven op de 1673 m bleef de top onzichtbaar.

In het begin van de afdaling kon je nog duidelijk de lavastroom van 2002 zien en op wegen lag er soms een laag zwart poeder.

De rit van vandaag, kon ik beschouwen als een oefenrit klimmen. Het was een kort ritje: 47 km met 1245 hoogtemeters. Er zijn ook weinig foto's, want er was niet veel te zien.

Zo eindigt het verhaal van de Etna met als mooiste beklimming die vanuit Nicolosi.

Ciao

Jan

Zicht vanuit de tuin

Linguaglossa

Lavastroom