Dag 13: Castrovillari - Taranto

Na een onrustige nacht, werd ik wakker van een bui. De lamp was gesprongen en er was geen elektriciteit meer. Met het lichtje van mijn gsm, ging ik op zoek naar de zekeringskast. Alles kwam in orde en toen bleek het tijd om op te staan.
Een ontbijtbuffet stond me op te wachten. Jammer genoeg waren veel zaken mijn smaak niet.

De lucht zag er goed uit en doordat ik mocht starten met een lange afdaling, was de moraal ook goed. De beentjes zouden dus wel volgen. In mijn achterhoofd speelde wel de waarschuwing van Pino: het is een drukke weg, die je beter in het weekend af fietst.

In het begin was er toch niet direct een afdaling te zien. Integendeel: ik moest enkele kilometers klimmen. Maar wat nadien volgde, was een streling voor het oog: mooie kloven tussen de bergen, die waren gemaakt door een rivier die in de zee uitmondt.
Toen ik aan de 'mare' kwam, moest ik nog niet onmiddellijk de E90 op, want de oude weg liep er paralel langs. Het duurde toch enige uren voor die twee samensmolten.
Daarna was het even bibberen en nadien veranderde de weg werkelijk in een autostrade. En ja, ik mocht er niet op. Ernaast liep een alternatieve weg, maar in het begin mocht je daar maximum 30 km per uur rijden. En eerlijk, zonder naweeën van gisteren, maalde ik gezapig de kilometers af. Nu en dan moest ik wel eens de juiste richting zoeken.
Maar na 94 km en nog een 23-tal te gaan, kwam ik in het dorpje Policoro en hoe ik ook draaide of keerde, ik kwam op de autostrade uit. Ik riep dan maar een aantal hulplijnen in:

Hulplijn 1: de politie - Die antwoordde zonder verpinken: "De autostrade op en rechtdoor."
Op naar de tweede hulplijn: de plaatselijke bevolking - Waar kan ik die beter vinden dan in een bar? Hun antwoord? "Autostrada."
Ik ging toch maar eens kijken: de pechstrook was maar half zo breed als die bij ons. Ik besloot mijn leven niet de riskeren.
Hulplijn 3: het station - Daar zou ik de trein nemen. In de bar van het station, vernam ik van een dame dat er geen treinen reden. Er kwam wel een bus en als de chauffeur goedgemutst was, had ik een kans. Dat zou echter meer dan een uur duren. Het busje kwam zo en ik mocht mee. Ik besloot niet af te stappen in het voorziene stadje, Metaponto, maar reed door tot Taranto, omdat ik die drukke weg tot daar nodig had. Achteraf bekeken heb ik niet veel schoons gemist, want we reden ook door dat havengebied. Zou jij jouw leven willen riskeren voor nog geen vier euro?

Zo, dat was mijn avontuur van vandaag. Morgen zien we wel, want de rit is al zeker 40 km korter.

Ciao
Jan

Afscheid van Castrovillari

De kloof

Toren in Roseta Marina